Vadedilen Mesih’in V. Halifesi: “Ben neden seçildiğimi biliyorum”

9 Haziran 2021 – El Hakem

Asif M Basit, Londra

Her yıl olduğu gibi, bu sene de Hilafet Günü geldi ve geçti. 27 Mayıs gününün güneşi, tıpkı diğer günlerdeki gibi doğdu ve battı. Cemaat gazete ve dergileri bugüne özel sayılar yayınlarken, MTA (Televizyonu) da tarihimizdeki, gerçek İslami hilafetin kurulduğu bu çok özel günü hatırlatmak üzere çeşitli programlar hazırladı.

Dünyanın dört bir yanındaki Müslüman Ahmediye Cemaati şubeleri, (bu) özel güne ait, hem yerel hem de ülke bazında toplantılar düzenlediler. Ancak bunun tamamı, tabiatı gereği çok önemli olmasına rağmen, her sene gerçekleşen bir dizi olaydı ve bunda çok sıra dışı bir durum da bulunmuyordu.

Hilafetin gerçek ruhu ve temsil ettiği Yüce Allah’ın heybeti (ise), bir gün sonra, 28 Mayıs Cuma günü, Vadedilen Mesih’in Halifesi^aba bizzat konuya temas ettiğinde kutlanmış oldu. Huzur’un^aba hutbesi, bugüne (değin) 113 yılı kapsayan Ahmediye Hilafeti’nin tarihini hızlı biçimde oynatarak, gözlerimizin önüne getirdi. Ve bu, ne kadar iman arttırıcıydı!

Huzur^aba Vadedilen Mesih’in I. Halifesi’nin^ra büyük başarılarından kısaca bahsederek hutbeye başladı ve ardından, Vadedilen Mesih’in II. Halifesi’nin^ra olağanüstü hizmetleri ile devam etti ki, bu Vadedilen Mesih’in III. Halifesi^ar ve IV. Halifesi’nin^ar bereketli dönemlerinde Cemaat’in nasıl ilerlemeye devam ettiğinden söz etmeden önce oldu.

Ancak bu huşu uyandıran hikâyenin doğal akışı, onun kendi Hilafet dönemini hatırlara getirdiğinde, Huzur^aba kalbimi delip geçen bir şey söyledi (ve) inanıyorum ki, bu her Ahmedi’nin de kalbini delik deşik edebilecek (bir durumdu.)

Bütün hikâye güvenilir ve kesin gerçeklere dayandığından, sadece yüzeysel değinerek de olsa Huzur^aba, kendi Hilafet döneminde (gerçekleşen) Allah’ın ihsan ve lütuflarını büyük bir tevazu ile zikretmeye devam etti. Ve ardından kalbime isabet eden ve beni huzursuz bırakan o birkaç kelime geldi.

Huzur^aba buyurdu ki, “Ben çok zayıf bir kimseyim […]”.

Bu birkaç kelime, yüreğime ve ruhuma saplandı ve ben onları, iki gün boyunca yanımda taşıdım. Benim ve benim gibi milyonlarcası için en güçlü olan şahıs, zayıf mı? Neredeyse yirmi yıldır yüreğinde kendini insanlığa adamış olmanın acısının devasa ağırlığını taşıyan birisi, zayıf mı? Yüzbinlerce biçarenin dayanağı olan birisi zayıf mı? İslam’ın bu günde ve (bu) çağda tek duyulabilir, kabul edilebilir ve kullanılabilir sesi, zayıf mı?

Bu düşünceler ve onların uzantıları, iki gün boyunca zihnimi karıştırıp durdu. 30 Mayıs Pazar sabahında Huzur’u^aba bizzat görme fırsatını buldum. (Zihnimdeki) ağırlığı daha fazla taşıyamadım ve çeşitli konularda (kendisinden) akıl aldıktan sonra, nihayet ilk fırsatta (kafamdaki) yükü boşattım:

“Huzur, 18 yılı aşkın bir süredir Allah’ın ihsan ve lütuflarına şahit oldunuz; Hala gerçekten ‘zayıf’ olduğunuzu mu düşünüyorsunuz?”

Sorumu tamamladığımda, Huzur^aba şöyle buyurdu:

“Evet. Ben, çok fazla böyle hissediyorum; şimdilerde her zamankinden de daha çok. Tüm bunların arkasında bir insani çabanın yahut üstünlüğün bulunmadığını ispatlayan, Allah’ın lütfudur. Allah dilediğini seçebilir, ancak Cemaati koruyup, ilerleme yolunda tutan, yalnızca O’dur.”

Dedim ki: “Huzur, neredeyse yirmi yıl oldu. Allah’ın Hilafet için sizi neden seçtiği konusunda muhakkak bir fikriniz vardır?”

Huzur^aba şöyle cevap verdi: 

“Evet. Anladım. Daha ilk gün anladım, ama bu anlayış zamanla daha da güçlendi.”

“Dünyaya, bu Allah’ın Cemaatidir ve onu ancak O korur diye duyurmak üzere, Allah’ın beni seçtiğini hissediyorum. Ayrıca şu bilinmelidir ki, Ahmediye Hilafeti ancak Allah tarafından kurulmuştur ve arkasında hiçbir insan bilgisi, deneyimi, liyakati ya da niteliği bulunmamaktadır. Ve bu, Ahmediye Cemaati’nin doğruluğunun büyük bir alametidir.