Hz. İsa’nın (A.S.) ölümü hususundaki gerçek 1300 yıldır İslâmiyet’in bütün âlimlerine ve üstadlarına saklı kaldı da yalnız siz mi bunun farkına vardınız? Diyerek alay edenler var. Bununla, ilk Müslümanların bizim bu konuda ileri sürdüğümüz görüşü paylaşmadığı ima edilmektedir. Ancak, bu alaylı konuşanlar, İslâmiyet’in ilk müfessirlerinin ashab-ı kiram olduğunu unutuyorlar. Peygamberimizin ashabı ilk defa İslâmiyet’in inançlarını ve adetlerini başkalarına açıklayıp tefsir ettiler. Bu başkaları da ondan sonra İslâmiyet’in öğreticileri oldular ve dünyanın çeşitli yerlerine yayıldılar. Nitekim ashab-ı kiram da bugün bizim İsa (A.S.) hakkında düşündüğümüzü öğretmişlerdi. Zaten başka türlü bir şey de öğretemezlerdi. Peygamber Efendimizi (S.A.V.)küçültücü bir akide öğretmelerine imkân yoktu. Ashab-ı kiram yalnız bizimle hemfikir olmakla kalmamış, elbirliği (icma) ile kararlaştırdıkları ilk resmi beyanla Hz. İsa’nın (A.S.) ölümünün doğruluğunu tasdik etmişlerdi. Ashab-ı kiramın ilk icmasıyla İsa’nın ölümü üzerine mühür basılmıştır.
Zira hadis ve tarih kitaplarından Peygamber Efendimiz (S.A.V.)öldüğü zaman ashabın kederden şaşkına döndüklerini okuyoruz. Harekete mecalleri kalmamıştı. Ağızlarından tek kelime çıkmıyordu. Bazıları o derece üzüntüye kapılmışlardı ki, ayrılık ızdırabına dayanamayarak birkaç gün sonra onlar da fani âleme veda etmişlerdi.
Bütün sahabeler içinde en çok elem ve üzüntü duyan Hz. Ömer, Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)öldüğünü kabullenemedi. Kılıcını kınından çıkararak, kim Peygamber öldü derse boynunu vuracağını ilan etti. Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)tıpkı Allah’tan (C.C.) gelen çağrı üzerine ortadan kaybolan Hz. Musa(A.S.) gibi, aralarından geçici bir müddet için ayrıldığını söylemeye başladı. Hz. Musa(A.S.) ümmetine kırk gün sonra dönmüştü. Peygamber Efendimiz (S.A.V.)de aynı şekilde geri gelecekti ve geri gelince kendi hakkında yakışıksız söz söyleyenleri ve münafıkları öldürecek veya çarmıha gerdirecekti. Hz. Ömer(R.A.) ciddi ve kararlı idi. Sahabelerden hiçbiri onun söylediğini reddetmeye veya ona karşı gelmeye cesaret edemedi. Hatta bazıları Hz. Ömer’in ifadesinin doğruluğuna kanaat getirmişler ve Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)ölmediğini düşünmeye başlamışlardı. Böylece, onların kederi sevince dönmüştü. Bu sevincin belirtileri onların yüzlerinde görülüyordu. Kederden boynu bükülmüş olanların başları tekrar dimdik oldu. Çok aşırı elem ve ızdıraba kapılmayan ve istikbali görebilen bir takım sahabeler de Hz. Ebu Bekir’i (R.A.) çağırtmak için içlerinden birini ona göndermişlerdi. Peygamber Efendimiz (S.A.V.)öldüğü vakit Hz. Ebu Bekir (R.A.) Medine’de bulunmuyordu. Çünkü hastalığı iyileşmiş gibi göründüğünden, Hz. Ebu Bekir’in (R.A.) gitmesine müsaade etmişti. Hz. Ebu Bekir’e yollanan sahabe şehirden çıkıp yola koyulduktan biraz sonra Hz. Ebu Bekir’in (R.A.) gelmekte olduğunu gördü. Hz. Ebu Bekir’e yaklaşınca, bu sahabe kendini tutamadı. Gözlerinden yaşlar dökülmeye başladı. Söz söylemeye lüzum yoktu. Hz. Ebu Bekir (R.A.) ne olduğunu anladı ve sahabeye “Peygamber Efendimiz (S.A.V.)öldü mü?” Diye sordu. Sahabe verdiği cevapta, kederli haberi onaylamakla kalmayıp aynı zamanda Hz. Ömer’in (R.A.) “Kim Peygamber öldü derse boynunu vururum” dediğini de Hz. Ebu Bekir’e anlattı. Hz. Ebu Bekir(R.A.) bunu işittiğinde, hemen Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)mübarek naşının yattığı yere koştu. Üzerinden abasını kaldırınca ölmüş olduğunu hemen anladı. Sevgili dostu ve önderinden ayrılmanın acısıyla gözleri nemlendi. Eğilip Peygamber Efendimizi (S.A.V.)alnından öptü ve: “Vallahi, sen birden fazla ölüm görmeyeceksin. Senin ölümünle insanlığın uğradığı kayıp, öteki peygamberlerin ölümü ile uğradığı kayıptan daha fazladır. Senin methedilmeye ihtiyacın yok ve matem, ayrılığın ızdırabını dindiremez. Senin ölümünün önüne geçmek elimizde olsa, bunu hayatlarımız pahasına yapardık” dedi.
Hazret-i Ebu Bekir(R.A.) bunları söyledikten sonra Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)yüzünü örttü, ondan sonra Hz. Ömer’in (R.A.) sahabelere nutuk irad etmekte olduğu yere gitti. Tabii, Hz. Ömer (R.A.) onlara Peygamberin ölmediğini ve sadece geçici bir müddet için ortadan kaybolduğunu söylüyordu. Hz. Ebu Bekir (R.A.), Hz. Ömer’den bir an için sözünü kesmesini ve toplananlara hitap etmesine imkân vermesini istedi. Hz. Ömer (R.A.) sözünü kesmeyip konuşmaya devam etti. Hazret-i Ebu Bekir (R.A.) sahabelerden bazısına doğru, döndü ve onlara Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)gerçekten öldüğünü söylemeye başladı. Öteki sahabeler de Hz. Ebu Bekir’e (R.A.) doğru döndüler ve onu dinlemeye koyuldular. Hz. Ömer (R.A.) da dinlemeye mecbur oldu. Hz. Ebu Bekir(R.A.), Kuran-ı Kerim’den şu ayetleri okudu:
“Muhammed (S.A.V.) bir peygamberden başka bir şey değildir. Ondan önce gelen bütün peygamberler ölmüştür. Eğer o da ölürse veya öldürülürse, sizler geri mi döneceksiniz?”
“Sen (Ey Muhammed) muhakkak öleceksin ve onlar (kâfirler) da muhakkak ölecekler.” Bu ayetleri okuduktan sonra sözüne devam ederek şöyle dedi:
“Ey insanlar! İçinizden kim Muhammed’e (S.A.V.)tapıyorsa bilsin ki Muhammed (s.a.v.) Öldü ve içinizden kim Allah’a(C.C.) tapıyorsa bilsin ki Allah yaşıyor ve ölümsüzdür.” (Zümer Suresi; a.31, AI-i İmran Suresi; a.145)
Buhari; c.2 Manikib-i Ebu Bekir Faslı 16
Hz. Ebu Bekir Kuran’ın ayetlerini okuyup açıklayınca ashab-ı kiram olayın mahiyetini anladı. Peygamber Efendimiz (S.A.V.)gerçekten ölmüştü. Ağlamaya başladılar. Rivayete göre, Hz. Ömer, Hz. Ebu Bekir’in okuduğu ayetlerin manasını birdenbire kavradığı vakit bu ayetler ona sanki o gün, o anda, nazil olmuş gibi geldi. Bacakları artık gövdesini taşıyamaz oldu, sendeledi ve şiddetli bir keder nöbeti içinde yere yıkıldı.
Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)ölümü üzerine sahabeler arasında neler geçtiğini anlatan bu rivayet üç önemli şeyi ispat ediyor:
(1) Peygamber Efendimiz (S.A.V.)öldükten sonra sahabelerin elbirliğiyle verdikleri ilk karar Peygamber Efendimiz (S.A.V.)’den önce gelen bütün peygamberlerin öldüğü yolundaydı. Bunun istisnası yoktu. Bu mühim hadisenin cereyanı sırasında hazır bulunan sahabeler daha evvelki peygamberlerden bazısının ölmediğini düşünmüş olsalardı, ortaya çıkıp bu istisnalardan bahsedeceklerdi. Hiç olmazsa Hz. İsa’nın (A.S.) 600 seneden beri gökte hayatta olduğunu ileri sürüp yukarıdaki ayet-i kerimeye dayanarak Hz. Ebu Bekir’in (R.A.) çıkardığı neticenin yanlış olduğunu beyan edeceklerdi.
(2) Sahabelerin daha önce gelen peygamberlerin ölümüne iman etmeleri şahsi görülerinin neticesi değildi. Onların bu görüşü Kuran-ı Kerim’e dayanmaktaydı. Eğer sahabelerin bu inancı Kuran-ı Kerim’e dayanmayıp, sadece şahsi görüşten ibaret olsaydı o zaman Hz. Ebu Bekir (R.A.) sözü geçen ayeti okuduğu vakit, ashabın: “Evet bütün peygamberlerin vefat ettiği doğrudur. Ama okuduğun ayetten çıkardığı netice yanlıştır. Çünkü bu ayetten bütün peygamberlerin vefat ettiği ispat edilemez” demeleri gerekirdi. Dolayısıyla Hz. Ebu Bekir’in (R.A.) “Ked Helet Min Keblehirrüsül” ayet-i Kerimesi’nden geçmişte gelen bütün peygamberlerin istisnasız vefat ettiği neticesini çıkarması ve bütün ashabın bunu kabul etmekle kalmayıp, onun çıkardığı bu neticeden bir haz ve sevinç duymaları, sokak ve caddelerde dolaşırken bu ayeti dillerinden hiç düşürmemeleri, bu ayetten çıkarılan neticede bütün ashabın müttefik olduğunu göstermektedir.
(3) Ashab-ı kiram (R.A.) başka peygamberlerin öldüğüne ister inanmış ister inanmamış olsun, Hz. İsa’nın (A.S.) gökte berhayat bulunduğu hakkında hiçbir fikirleri yoktu. Bütün sahih hadis ve itibarlı rivayetlerden bu mesele besbellidir ki Hz. Ömer (R.A.) bile heyecanın en şiddetli anında Peygamber Efendimiz’in (S.A.V.)öldüğünü söyleyecek olanları ölümle tehdit ederken, sadece ümmeti arasından kırk gün kaybolan Hz. Musa (A.S.) ile benzerlikten bahsetmiş fakat Hz. İsa’nın gökte berhayat olduğundan hiç söz etmemişti. Sahabeler Hz. İsa’nın(R.A.) gökte olduğu inancını taşısalardı, Hz. Ömer (R.A.) veyahut onun gibi düşünen sahabeler düşündüklerinin doğruluğunu ispatlamak için Hz. İsa’nın (r.a) gökte berhayat olduğu inancını ileri sürmeyecekler miydi? Düşüncelerinin doğruluğunu ispatlamak için yalnızca Hz. Musa (A.S.) ile olan benzerlikten bahsedip Hz. İsa’dan (R.A.) hiç söz etmemeleri, onların bu konuda en ufak bir fikre bile sahip olmadığını açıkça göstermektedir.
