Ahmediye Cemaatini yakından tanımayanların cemaat hakkında düşündükleri yanlış fikirlerinden biri de kader meselesidir. Onlar Ahmedî’lerin kadere inanmadıklarını zannederler. Haşa! Ahmediler kaderi asla inkar etmezler. Bizce Cenab-ı Hakkın kaza ve kaderi bu dünyada her an işlemektedir ve kıyamete kadar böyle devam edecektir. O’nun kaderini hiç kimse değiştiremez. Ancak bizce, bir hırsızın hırsızlığı, birinin namazı terk edişi, yalancının yalan söylemesi, sahtekarın sahtekarlığı, katilin öldürüşü ve fuhuş yapanın fuhşu yüce Allah’a isnat edilemez. Birinin kendi yüz karalığını Ulu Allah’ın yüzüne sürmeye kalkışması saygısızlıktır doğrusu.
Bize göre Cenab-ı Hak bu dünyada kader ve tedbir diye iki ırmak aynı anda akıttı ve “Beynehüma berzehun la yebğıyan” ayetinde buyurduğu gibi aralarında bir engel bulunduğu için birbiriyle çarpışmazlar. Tedbir kendi yerinde, kaza ve kader de kendi yerinde işlevini sürdürmektedir. Cenab-ı Hak, kaderi bir şeyde gerekli kıldıysa, orada tedbir işleyemez. Fakat tedbir yolunu açık bıraktığı yerlerde yalnız kaderi beklemek kendi geleceğini mahvetmek demektir. Kısaca, bizim karşı olduğumuz şey, birinin kendi yaptığı kötülüğü kader örtüsüyle örtmeye kalkışması, kendi tembellik ve ihmalkarlığının cevazını kaderde aramaya çalışması, Cenab-ı Hakkın tedbire sarılmaya emir verdiği yerlerde yalnız kaderi beklemesidir. Çünkü böyle hareket etmek daima korkunç sonuçlar doğurur. Müslümanlar hep Allah’ın kaderine bel bağlayıp, çalışıp didinmeyi terk ettiler. Halbuki çalışmak milli kalkınma için şarttır. Nitekim sonuçta ortadadır. Müslümanlar hem dinden hem de dünyadan oldular. Eğer onlar Cenab-ı Hakkın tedbir kapısını açık bıraktığı yerlerde kaderi değil de tedbiri göz önünde tutsaydılar, bu gün düştükleri sefalet ve çaresizliğe asla düşmezlerdi.
