İsra Suresi 105. Ayetin tefsirini yaparken 4. Halifetü’l Mesih hazretleri şöyle der: وَّ قُلۡنَا مِنۡۢ بَعۡدِہٖ لِبَنِیۡۤ اِسۡرَآءِیۡلَ اسۡکُنُوا الۡاَرۡضَ فَاِذَا جَآءَ وَعۡدُ الۡاٰخِرَۃِ جِئۡنَا بِکُمۡ لَفِیۡفًا ﴿۱۰۵﴾ؕ Ondan sonra Biz İsrâiloğulları’na, “(Size vadedilen) ülkede yaşayın. İkinci vaadin gerçekleşme zamanı geldiğinde, hepinizi toplayıp getireceğiz,” dedik. [1] Ahiret vaadi geldiğinde Biz
"Allahû lâ ilâhe illa hû” Bu ayetin içinde Allah’ın ne olduğu söyleniyor. Çünkü önce Allah denilmiş ve sonra hangi vasıflara sahip olduğu söylenmiş. Bütün Ayetel Kürsü O’nunla ilgilidir. Buradaki anlam da şudur ki: Allah O’dur ki başka ilah yoktur. Sadece Allah vardır. Bir anlamı da odur ki, başka hiçbir şey, hiçbir
Ey Allah’ın (c.c.) kulları! Gafil olmayın ve şeytanın vesveselerine kapılmayın. Yakinen biliniz ki, benim gelişimle, öteden beri peygamberlerin vermiş olduğu söz gerçekleşmiştir. İlâhî elçi ve şeytan arasında son savaş, bugün gerçekleşecektir. Bu dönem Daniel Peygamberin işaret ettiği zamanın ta kendisidir. Ben fadl-ı ilâhî olarak hak ehline geldim ama alay edildim,
Üzülerek söylüyorum ki bu Calsa için önerdiğim konuyu tam olarak anlatacak durumda değilim. Sebeplerden birisi şudur ki o konu kısaltılarak da beyan edilse en az beş altı saatte anlatılabilir ve hem hava şartlarının müsait olmaması ve benim de iyi hissetmiyor olmam bu kadar uzun konuşmama engeldir. Bu konuyu Calsa için
Kur’ân-ı Kerim’in hizmetinin son derece değerli bir hizmet olduğunu cemaate anlatmak istiyorum. Batılılar en çok Kur’ân’ın ehemmiyetini düşürmek isterler. İslam’ın büyük bir düşmanı olan Alman kökenli Noldeke ki aynı zamanda Arapça’nın büyük ustalarından sayılmaktadır Britannica ansiklopedisinde şöyle yazmıştır. “Avrupalı yazarlar Kur’ân’ın hatalarını ve noksanlıklarını ispatlamak için çok çabalamışlardır ama başaramamışlardır.”
Örneğin Kur’ân’ın parça parça inmesinin Allah (c.c.) tarafından olmadığının bir göstergesi olduğunu iddia ederler. “Allah (c.c.) geçmişi ve gelecekte ne varsa bilmiyor mu? O neden parça parça indirsin? İnsan geleceği bilmez. Muhammed (s.a.v.) de insandı ve olaylar gerçekleştikçe onların ışığında öğretisini geliştirirdi. Bu parça parça inişi gösteriyor ki Kur’ân aslında
Elimizdeki Kur’ân’ın cem edilme hataları yüzünden asıl Kur’ân’la aynı olmadığını ispatlamak isteyenler delil olarak şunları sunarlar. 1) Muhammed’in (s.a.v.) hayatı dopdolu geçerdi; birçok işi olurdu. Savaşlara dahi katılırdı. Bu kadar meşgul bir insan nasıl Kur’ân’ı ezberleyebilirdi ki? 2) Arapların hafızasının çok iyi olduğu iddia edilir; oysaki bu yanlıştır. Aslında hafızaları
Şimdi de hızlıca Müteşabihat hakkında bir iki şey söylemek istiyorum. Deniliyor ki Kur’ân’da hem Muhkemat hem Müteşabihatlar vardır. Bu durumda Kur’ân’a nasıl güvenebiliriz? Gerçek şudur ki bu konu doğru dürüst anlaşılmamıştır; hakkında hiç derin derin düşünülmemiştir. Ali-İmran suresinde Allah (c.c.) şöyle buyurur; [3] Kur’ân’ı Resulüne (s.a.v.) indiren Allah’tır (c.c.). Bunda bazı
Kur’ân’ın eski semavi kitaplara göre üstünlüğünü aklen ve naklen ispatlanması İslamiyet’in özü. Bugün anlatmak istediğim konu son derece önemlidir ve gerçek anlamda İslamiyet’in ruhu ve özüdür ve arkadaşların dikkatle dinlemesi ve faydalanması onlar için bir farzdır. Konu Kur’ân’ın faziletleriyle ilgilidir. Yani Kur’ân’da ne var ki onu diğer semavi kitaplardan üstün
Bir şeyin üstünlüğü hakkında düşünürken derin anlamları hakkında düşünmek doğru yöntem değildir. Her şeyden önce bir şeyin diğer bir şey üzerindeki üstünlüğünün genel kuralları hakkında bir karar vermeliyiz; prensipte neyin bir şeyi üstün kıldığını düşünmeliyiz. Ancak ondan sonra elde ettiğimiz bu kriterlere göre Kur’ân’ın üstünlüklerini araştırmalıyız. İşte öyle düşündüğümde Kur’ân’ın
Kur’ân-ı Kerim’in kendi iddiasına da bakmalıyız. Acaba kendisi de diğer semavi kitaplardan üstün olduğunu iddia ediyor mu? Ancak böyle bir iddiası varsa O'nun üstünlüğü hakkında tartışabiliriz. Zaten böyle bir iddiası yoksa durum biraz kraldan çok kralcı olmaya benzeyecektir. İşte bu açıdan bakınca Kur’ân-ı Kerim’in çok net bir şekilde üstünlüğünü iddia
Kur’an eski kitapları iptal ettiği için ondan daha iyisini getirmek zorundaydı; ayrıca unutulanların da benzerini getirmek durumundaydı. Bu açıdan bakınca Kur’ân’ın bu iddiasının diğer semavi kitaplardan da desteklendiğini gördüm. Örneğin Tevrat şöyle der; Onlar için; onların kardeşlerinden, senin gibi bir peygamber göndereceğim; Kendi kelamımı onun ağzıyla anlatacağım. O da ne
İlk söylediğim şey kaynak veya memba açısından üstünlüktü. Bir şeyin geldiği kaynak ve çıktığı memba da onu üstün kılabilir demiştim. Bir kral konuşuyorsa diğerleri susar çünkü kralın ağzından çıkan kelamın daha üstün olacağını düşünürler. Bir kral ile başka birisi aynı anda konuşursa insanlar kralın ne dediğini daha büyük bir dikkatle
Örneğin Kur’an-ı Kerim Hazreti Yunus (a.s.) hakkında şöyle der; Hatırlayın o zamanı ki Yunus (a.s.) kızıp ayrılmıştı[1]. Bizim de onu zor duruma bırakmayacağımızı biliyordu. Bu ayet hakkında bazı yorumcular hâşâ Hazreti Yunus’un (a.s.) Allah’ın (c.c.) onu yakalayamayacağını sandığını söylerler. Ama Hazreti Muhyyüddin İbn-i-Arabi onları düzeltiyor. Asıl anlamının [2] şu olduğunu söylüyor:
Sonra günümüze bakalım. Zahiri ulemalar yine pes edip “evet Kur’an-ı Kerim’de bazı hatalar olabilir” dediler. “Aslında Kur’an diğer insanların inançlarını anlatıyor; kendi fikrini değil” dediler ama Vâdedilen Mesih (a.s.) bu yaklaşımı ret etti ve asıl anlamlarını beyan ederek Kur’an’ın mucizevî içeriğini ispat etti. “Bana bir şey söyleyin ki insanın ruhaniyetiyle
Denilebilir ki bu deliller Kur’an’ın membasının üstün olduğunu gösterir (Yani membasının Allah olması) ama diğer semavi kitaplardan üstün olduğunu göstermez. Gerçek şudur ki Kur’an-ı Kerim tüm semavi kitaplardan üstündür. Sebebi de şudur ki her ne kadar onlar da Allah (c.c.) tarafından gönderilmiş olsa da indikleri dönemde Allah’ın bazı sıfatları ifşa
Kur’an’ın dış güzelliğine itiraz etmek için batı dört yöntem kullanmıştır. 1) Önce diyorlar ki hâşâ Kur’an-ı Kerim’in tarzı çok çirkindir. 2) Arapça olmayan kelimeler içermektedir 3) “Gereksiz tekrar vardır; mantıksız bir şekilde aynı şeyi tekrar edip duruyor” derler. 4) Konularının arasında bir bağlantı ve sıralama yoktur. Emirlerden bahsederken birden bire
İtiraz: Arapça olmayan kelimeler içermesi Kur’an-ı Kerim’in yabancı diller içerdiği itirazı da yersizdir. Bir kere hiçbir dil; ister eski olsun ister yeni, diğer dillerden tamamen arınmış olmaz. Eğer o dönemin Arapları “biz bu kelimeyi bilmiyoruz; bu yabancı bir kelimdedir” deseydi itiraz anlamlı olurdu ama öyle bir şey yaşanmadı. Eğer Araplar
İtiraz: Bazı şeylerin tekrar tekrar söylendiği konusu. Buraya kadar Kur’an’ın zahiri güzelliğine yöneltilen itirazları cevaplamış oldum. Şimdi de Kur’an’ın bazı ayetleri tekrarladığı itirazını ele alacağım. Her şeyden önce bilinsin ki bu itirazın elebaşları Hıristiyanlar ve Hindulardır. Oysaki onların kendi kitaplarında tekrar vardır. İncil’de birçok şey tekrar edilmiştir; Dört İncil’de ortak
İslamiyet’te üçüncü temel itikat, vahyolunmuş kitaplara inanmaktır. Bu inanç acayip değişikliklere uğramıştı. Müslümanlar vahyolunmuş kitaplar hakkında ve bilhassa Kuranı Kerim hakkında, ilginç fikirler beslemeye başlamışlardı. Zaten bir Müslüman için Kuran’a iman etmek esastır, öteki kitaplara iman etmesi usulendir. Çünkü onlar tahrife uğramış ve asıl şekillerini kaybetmişlerdir. Ama Müslümanların Kuranı Kerim
Kur’an-ı Kerime göre dini nizamlar dahi belli bir müddet geçtikten sonra ya uygulanamaz hale gelir ya da insanlar tarafından yavaş yavaş unutulur. Uygulanamaz hale gelmesi de iki türlüdür. Ya insanlar içine bir şeyler karıştırdıkları için uygulanamaz hale gelir ya da halis halini korumasına rağmen çağ dışı kalırlar. Bunun örneği birisinin
“İbrahim, “Ben, Rabbime gideceğim, bana başarı yolunu mutlaka gösterecektir” demişti. “Yarabbi! Bana iyi evlat ihsan et” (diye dua etmişti). Biz de kendisine yumuşak huylu bir oğlanı müjdeledik. Bu oğlan onunla birlikte hızlı yürüyebilecek çağa gelince, (İbrahim, oğluna), “Oğlum! Ben rüyamda seni (sanki) boğazlarken gördüm. İyi düşün taşın, bunun hakkında senin
Kur’ân-ı Kerim insan fıtratına uygun bir şekilde onu adım adım ilerletmektedir. Ama İncil’e uymak isteyenin durumu, okula başlar başlamaz, en zor okunan bir kitabı okumaya mecbur bırakılan çocuğun durumuna benzer. Allah (c.c.) hikmet sahibidir. O’nun hikmetinden beklenen de öğretinin adım adım tekâmüle ermesidir. “Verdiklerimizden harcarlar” dendikten sonra âyet-i kerime: “Onlar
İslamiyet’in ilk devirlerinde, Kuran-ı Kerim’in tefsirinde Hz. Resulullahsav, sahabeler ve tabiinden gelen rivayetler dikkate alınıyordu. Sonraki devirlerde, tefsir için farklı yöntemler de benimsenmeye başladı ve bununla birlikte tefsir için hangi kaynakların muteber olacağı, hangi kaynaklara ne ölçüde güvenileceği, bu kaynaklar arasında sıralamanın ne olacağı ve buna benzer konular tartışılmalara konu
https://www.youtube.com/watch?v=_Kq5qbRelg8
https://www.youtube.com/watch?v=BAnO7a3bShQ
Kur’ân-ı Kerim insan fıtratına uygun bir şekilde onu adım adım ilerletmektedir. Ama İncil’e uymak isteyenin durumu, okula başlar başlamaz, en zor okunan bir kitabı okumaya mecbur bırakılan çocuğun durumuna benzer. Allah (c.c.) hikmet sahibidir. O’nun hikmetinden beklenen de öğretinin adım adım tekâmüle ermesidir.“Verdiklerimizden harcarlar” dendikten sonra âyet-i kerime: “Onlar sana
Maalesef gayr-i Müslimler özellikle Hıristiyan doğubilimciler Kurân-ı Kerim’de hiçbir gaybi haber olmadığını savunurlar ve böylece bunun Yüce Allah tarafından indirilmediğini kanıtlamaya çalışırlar. Bu kadarla da kalmayıp Terry Jones adlı bir papaz gibi birçok Hıristiyan din bilginleri bu yüce kitabın hâşâ nefreti öğrettiğine inanırlar. Bu düşüncelerinin etkisiyle geçen günlerde Kurân-ı Kerim’i
Vâdedilen Mesih as’in birinci halifesi Hz. Mevlevi Nureddin ra şöyle buyurmaktadır: Medine’de yaşayan bir Türk beni çok severdi. Bir gün bana “hoşuna giden bir kitap varsa kütüphanemden alabilirsin. Kurallarımız buna müsaade etmez ama Kuran’a karşı olan sevginden ötürü sana istisna uyguluyorum” dedi. Ben ona Kuran-ı Kerim’de Nasih ve Mensuh ile
İslamiyet’in ilk devirlerinde, Kuran-ı Kerim’in tefsirinde Hz. Resulullahsav, sahabeler ve tabiinden gelen rivayetler dikkate alınıyordu. Sonraki devirlerde, tefsir için farklı yöntemler de benimsenmeye başladı ve bununla birlikte tefsir için hangi kaynakların muteber olacağı, hangi kaynaklara ne ölçüde güvenileceği, bu kaynaklar arasında sıralamanın ne olacağı ve buna benzer konular tartışılmalara konu
